Een hypnosessie met een 15-jarige…

Een tijdje geleden kreeg ik een vraag van een moeder of ik ook hypnosessies doe met kinderen. Haar zoon van 15 is erg onzeker en zij ziet dat hem dat echt in de weg zit. We maken een afspraak en op een dinsdagmiddag staan moeder en zoon voor de deur. Ik neem ze mee naar mijn praktijkruimte en terwijl we thee drinken kan hij even wennen aan mij. Hij ziet er niet vrolijk uit en zijn moeder legt uit dat hij net terug is van stage en daar is iets voorgevallen. De stage zelf is leuk maar er is daar soms één persoon die het nodig vindt om als niemand het door heeft, vervelend te doen tegen hem en hem uit te schelden. Hij weet niet wat hij ermee aan moet en het doet hem pijn en verdriet, dat zie ik in zijn ogen.

De thee is op en zijn moeder staat op om de praktijkruimte te verlaten. Van te voren heb ik aan haar uitgelegd dat het in het belang van het slagen van de sessie is dat zij er niet bij kan blijven.

Ik vraag hem naar zijn onzekerheid, wat het met hem doet en in welke situaties hij dit ervaart. De situatie op zijn stage is er één van, maar er speelt ook iets op school met een klasgenoot, die kraakt zijn kleding af en dat kwetst hem en maakt hem onzeker. Ook vertelt hij over hiphop les, aan het eind mogen ze een solodans laten zien aan iedereen, ook aan de kijkende ouders, en hij wacht tot hij de laatste is en dan doet hij eigenlijk niets, hij durft niet. Ik vraag hem ook wat hij denkt nodig te hebben in die situaties en hij komt met zekerheid, veiligheid en vertrouwen. Mooie kwaliteiten toch, om beter met de situaties te kunnen omgaan?
Nu ik het gevoel heb dat ik genoeg weet over hem en zijn onzekerheden vertel ik hem het een en ander over hypnose: hoe het werkt, voelt en hoe het onderbewustzijn werkt. Hij vraagt: ‘’Hoe lang duurt het?’ en ik zeg: ‘Ongeveer een uur’. Hij kijkt me met een blik aan van ZO lang? Ik zeg: ‘Dat lijkt lang maar als je in hypnose bent lijkt het veel korter.’ Ik krijg nog een blik van ja dat zal wel, maar op mijn vraag: ‘Wil je in hypnose?’ antwoordt hij volmondig: ‘JA!’

Een uur later zit hij weer met zijn ogen open en kijkt hij mij aan met een TOTAAL andere blik. En hij kijkt verbaasd naar de klok en hij kijkt mij nog eens ongelovig aan. ‘Ja’, zeg ik, ‘er is echt een uur voorbij.’ ‘Dat voelt echt niet zo!’, zegt hij. Ik lach, ik weet het ;).

Aan het eind, terwijl hij nog in hypnose was, heb ik hem gevraagd hoe het nu was in alle situaties van school, stage en hiphop les en hij voelde zich prima, vol vertrouwen. En nu hij met zijn ogen open zit wil ik dat nogmaals weten en weer overtuigt hij mij ervan dat dat oude gevoel er echt niet meer is en hij zich vol vertrouwen voelt. Zijn moeder die er inmiddels ook weer bij zit valt het ook direct op dat haar zoon anders uit zijn ogen kijkt.

Moeder en zoon gaan weg en we spreken af dat we later die week even contact hebben. Als ik haar die week spreek, is ze zo verbaasd! Ze zegt: ‘Ik zag het al bij jou in de stoel, maar ook hoe hij de auto uitstapte toen we thuis waren. Zo anders!’ En ze vervolgt haar verhaal: ‘Hij kwam de volgende ochtend vrolijk uit zijn bed en ging naar stage zonder problemen. Ik heb me die hele dag zorgen gemaakt maar dat bleek helemaal niet nodig te zijn geweest. Ja, die ene persoon die was er en hij deed naar, maar het deed mijn zoon NIETS. Hij moest er zelfs om lachen!’ Moeder is stomverbaasd maar ook superblij en dankbaar dat 1 sessie zoveel verschil maakt. En bij hiphop les? Daar had haar zoon willen tossen om wie er het eerst, ja echt, het EERST mocht dansen.

Hoe mooi is dat?